Infrastruktur boleh dimiliki dan diuruskan oleh kerajaan atau syarikat swasta, seperti syarikat utiliti tunggal atau syarikat kereta api. Secara amnya kebanyakan jalan, pelabuhan utama dan lapangan terbang, sistem pengagihan air dan rangkaian kumbahan dimiliki secara awam, manakala kebanyakan rangkaian tenaga dan telekomunikasi adalah milik persendirian.[petikan diperlukan] Infrastruktur yang dimiliki awam boleh dibayar melalui cukai, Tol, atau yuran pengguna bermeter, sedangkan infrastruktur swasta biasanya dibayar melalui yuran pengguna yang bermeter.[petikan diperlukan] Projek-projek pelaburan utama secara amnya dibiayai melalui penerbitan bon (jangka panjang).[petikan diperlukan]

Infrastruktur yang dimiliki dan dikendalikan kerajaan juga boleh dibangunkan dan dikendalikan di sektor swasta atau di dalam perkongsian awam-swasta, di samping sektor awam. Sebagai contoh, perbelanjaan awam terhadap infrastruktur telah berubah antara 2.3% dan 3.6% daripada KDNK sejak tahun 1950.[6] Banyak institusi kewangan yang melabur dalam infrastruktur.

Dalam ekonomi Keynesian, perkataan infrastruktur digunakan secara eksklusif untuk menggambarkan aset awam bagi memudahkan pengeluaran, tetapi bukan aset persendirian bagi tujuan yang sama. Pada zaman pasca-Keynesian, perkataan itu telah berkembang dengan populariti dan telah digunakan dengan peningkatan generalisasi untuk mencadangkan rangka kerja dalaman yang dapat dilihat dalam sistem teknologi atau organisasi perniagaan.[petikan diperlukan]